Wat komt, dat komt

Sinds de zomer heeft Jamal Boulamane een eigen woning in Bos en Lommer, met begeleiding. Daarmee heeft hij niet alleen een fijne plek voor zichzelf om te wonen, hij heeft er op zolder ook zijn eigen atelier om te schilderen.

Jamal Boulamane (1975) wordt geboren in Fez, de op een na grootste stad van Marokko. Na veel heen en weer reizen verhuist hij in 1990 definitie naar Nederland. Zijn vader, die al veel eerder naar ons land kwam, werkt bij de bloemenveilig in Aalsmeer. Het gezin gaat aan de Burgemeester Van Leeuwenlaan wonen in Amsterdam Nieuw-West.

‘Mijn vader werkte heel hard om ons te voeden en te kleden,’ vertelt Jamal. ‘We waren niet arm, maar er was niet veel. Als ik iets extra’s wilde doen, moest ik daar mij eigen geld voor verdienen. Mijn ouders waren traditionele mensen, ze hadden geen idee van de samenleving waarin ze terecht waren gekomen. Ze konden mij niet begeleiden of adviseren. Ik moest alles zelf verzinnen. Ik neem ze dat niet kwalijk, het was geen onwil, ze konden het gewoon niet. Mijn vader woonde hier al jaren en sprak nog steeds belabberd Nederlands. Hij werkte en hij sliep. In die tijd werd er geen werk gemaakt van integratie.

Clash

Ik heb de meao gedaan en later hbo, maar dat heb ik niet afgemaakt. Ik moest studeren en werken en alles, dat vond ik al genoeg. Ik verdiende geld, ik liet gewoon het universum zijn werk doen. Wat komt, dat komt. Ik had mijn situatie geaccepteerd. Ik was financieel medewerker op de boekhouding bij Cargill. Een bedrijf in food, maar dan de grondstoffen. Graan, oliën, cacao, dat soort dingen. Niet in kleine beetjes, we verkochten dat per ton. Daar heb ik dertien jaar gewerkt.

Daarnaast heb ik een sportopleiding gedaan, de ALO, en meerdere cursussen gevolgd voor steps, bodypump en cursussen om allround te zijn. Ik gaf acht jaar lang personal training, fitnessbegeleiding en voedingsadvies.

Eerst woonde ik bij mijn ouders, later zelfstandig, ook in West, aan de Maassluisstraat. Ik ben het resultaat van een clash tussen twee culturen. Waar hoor ik bij? Dat heeft me een tijd verlamd.

Openbaring

Door het lot ben ik bij HVO-Querido terecht gekomen. Ik hoef daar niet verder over te vertellen, het lot heeft mij dit leven gegeven. Mijn mood is positief, ik zie altijd licht aan het einde van de tunnel. Wat er ook gebeurt, ik weet: oké, dit gaat ook weer over. Als je van jezelf blijft uitgaan, komt er altijd een dag dat je nieuwe leven start.

Een van die momenten voor mij was 19 juli 2020, dat zal ik nooit vergeten. Mijn begeleiders van HVO-Querido hadden een afspraak met mij gemaakt hier vlakbij. Ik wist niet waarom, het was zomer, ik dacht dat ze vanwege corona een terrasje wilden pakken. En toen lieten ze me dus dit huis zien, wat mijn huis bleek te zijn. Ik wist niet wat me overkwam. Mijn eigen ruimte! Echt een openbaring.

Je gaat dingen pas koesteren en waarderen als je ze kwijt bent.

Dwalen

Er was altijd al iets van creativiteit in mij. Ik heb geprobeerd om mijn emoties in schrijven te uiten, maar dat lukte niet. Alles wat ik schreef, verscheurde ik weer. Hoe kwetsbaar kun je zijn? Ik wil mezelf confronteren met de waarheid en dat is moeilijk op papier te zetten. Toen ben ik mijn emoties gaan vertalen op doek.

Ik werk vanuit mijn verbeelding, ik houd niet van schilderijen die heel strak en realistisch zijn alsof het een foto is, niet van dingen nadoen. Ik houd meer van dwalen, van verandering, dingen die meer kunnen betekenen dan het lijkt.

Mijn zolder heb ik ingericht als atelier, daar kan ik uren achter elkaar werken. Als ik schilder vergeet ik alles om me heen, ook de kou. Nu is mijn verf op, ik heb online nieuwe besteld, maar dat duurt een tijdje. Laatst heb ik, als een verslaafde, alle oude tubetje nog een keer hard uitgeknepen voor een klein beetje verf.

Mijn natuur

Van tevoren heb ik geen benul wat ik ga doen, hoe een schilderij wordt. Het begint met een emotie. Iemand heeft bijvoorbeeld iets gezegd wat mij dwarszit. Dan denk ik: waarom raakt dit mij? Die frustratie probeer ik om te zetten in een voorstelling in verf. De kleuren maken mij wijs hoe het wordt. Mijn schilderijen zijn deels geboren uit conflict, uit radeloosheid, maar niet altijd. Soms zie ik gewoon iets moois dat me inspireert.

Ik schets niet, ik begin meteen met verf. Leef je uit, het is maar een doek.

Schilderen is voor mij ook een vorm van therapie, van reiniging. Want die frustratie ben ik kwijt, al die shit zit daar, op dat doek.

Ik heb nooit iets meegekregen van belangstelling voor kunst. Ik begin nu pas een beetje. Online volg ik lessen. Ik wil gaan exposeren, gaan verkopen. De meeste schilderijen signeer ik met Jamsterdam, daar zit mijn naam in en het lijkt me een goede naam voor de toeristen, als die weer komen. Ik wil ook dingen in opdracht gaan maken.  Take it easy, ik doe het op mijn manier. Het is mijn natuur.’