De sleutel tot rust: Olga’s weg uit dakloosheid 

In een knusse woning in Amsterdam West, met zachte kleuren en warme details, woont Olga hier nu alweer sinds juli vorig jaar. “Ik kan nog steeds niet geloven dat dit van mij is,” zegt ze terwijl ze haar hand over de leuning van haar tweedehands bank laat glijden. Haar ogen vullen zich met tranen – niet van verdriet, maar van verwondering. Na drie jaar van onzekerheid en onrust heeft ze eindelijk een plek die ze thuis kan noemen.

Een lange weg

Haar weg hiernaartoe was verre van eenvoudig. Oorspronkelijk uit Oekraïne, kwam ze jaren geleden naar Nederland voor werk. Ze kwam een man tegen met wie ze een relatie kreeg. Deze relatie werd gekenmerkt door heftige conflicten en geweld. Toen ze uiteindelijk de moed vond om weg te gaan, stond ze met lege handen. Zonder familie in Nederland en zonder een eigen plek om naartoe te gaan, werd ze gedwongen op de bank bij vrienden te slapen. Dit duurde een jaar. Daarna volgde nog een jaar antikraak via de Regenbooggroep, waarin ze probeerde een beetje rust te vinden. Maar echte rust bleef uit toen ze na een jaar bij de Regenboog weer op verschillende banken van vrienden belandde.

Haar trouwe hondje bood troost in deze donkere periode. “Hij was mijn therapeut,” zegt ze zacht. Maar ook dat geluk was niet blijvend. Na de breuk met haar ex-partner deelden ze het hondje, simpelweg omdat er geen andere optie was. En toen hij uiteindelijk overleed, brak haar hart opnieuw. Tijdens het gesprek laat ze de urn zien, zorgvuldig neergezet tussen foto’s van gelukkiger tijden. Het verlies blijft voelbaar.

Een helpende hand

In de diepste dalen van haar dakloosheid vond ze steun bij haar maatschappelijk werker, Gregoire. “Zij was mijn redder,” zegt ze zonder aarzeling. Zij hielp haar met de aanvraag voor een urgentieverklaring. In juli 2024 kreeg ze uiteindelijk haar eigen woning. “Het huis was in verschrikkelijke staat,” herinnert ze zich. Maar met hulp van vrienden en haar eigen creativiteit wist ze er iets moois van te maken. Met trots laat ze de lampenkappen zien die ze op straat vond en zelf opknapte.

Rust en herstel

Naast de fysieke rust die haar huis biedt, werkt ze ook aan haar innerlijke rust. Ze heeft PTSS en een klinische depressie, waarvoor ze in behandeling is. “Soms word ik zo boos in het verkeer, of begin ik ineens te huilen,” vertelt ze. Ze vermoedt dat de overgang daar ook een rol in speelt. Maar ze blijft vechten. Haar creatieve hobby’s helpen haar om haar emoties te kanaliseren en haar gedachten te ordenen.

Haar nieuwe relatie speelt daarbij ook een grote rol. Een Nederlandse man, lief en zorgzaam, die in een andere stad woont. “Dit is een fijne relatie en heel belangrijk voor mij,” zegt ze met een glimlach. Hij biedt haar stabiliteit en motiveert haar om door te gaan. Tijdens haar dakloosheid dronk ze regelmatig, een manier om te ontsnappen aan de werkelijkheid. Maar nu is dat verleden tijd. “Als ik weer zou drinken, zou ik de liefde van mijn leven verliezen,” zegt ze resoluut. Ze is nu vijftien maanden nuchter.

Een nieuwe toekomst

Hoewel ze financieel niet breed zit, deert dat haar niet. “Ik ben altijd zo opgevoed: als je iets niet hebt, dan maak je het maar zelf.” Dat creatieve en inventieve zit diep in haar verweven. Haar huis weerspiegelt dat – elk detail vertelt een verhaal van doorzettingsvermogen en veerkracht.

“Ik probeer nu de rust te vinden,” zegt ze, haar blik glijdend over haar zorgvuldig ingerichte kamer. En voor het eerst in lange tijd lijkt dat binnen handbereik.